Motycze Poduchowne

Motycze Poduchowne to wieś leżąca w międzyrzeczu Sanu i Wisły, nad starym łożyskiem Sanu. Jest jedną z mniejszych miejscowości gminy Gorzyce.

Z racji położenie, często była nawiedzana wylewami rzecznymi. Pod nazwą Mothycze Maior notowana przez Jana Długosza
w wieku XV. Potem można jeszcze było jeszcze spotkać zapis Mothicze. Według Józefa Rawskiego osada swoją nazwę otrzymała od chłopa, Motyki, który władca nadał te ziemie w użytkowanie. Drugi człon, Poduchowne, związane jest z jednym
z właścicieli, którym przez wiele wieków była kolegiata sandomierska. Od samego początku swojego istnienia, wieś była częścią parafii w Gorzycach.

Po przejęciu tych terenów przez państwo austriackie władze skonfiskowały majątki kościelne i wiele z nich wystawiły na sprzedaż. Motycze Poduchowne zostało pod koniec lat 80. XVIII wieku sprzedane w ręce prywatne (wtedy też ostatecznie utrwaliła siew dzisiejsza nazwa). W XIX wieku miejscowość jeszcze kilka razy zmieniała swoich właścicieli. Jeszcze przed wybuchem I wojny światowej na terenie wsi znajdowała się jedno klasowa szkoła, przez co dzieci nie musiały chodzić do Gorzyc. W okresie II Rzeczypospolitej w Motyczu Poduchownym działał oddział Związku Młodzieży Ludowej.

Już po zakończeniu II wojny światowej, kiedy na tym terenie swoje bazy miały oddziały batalionów Chłopskich, w 1948 roku
w Motyczu Poduchownym powstała Ochotnicza Straż Pożarna. Zespół strażacki znacząco wzmocnił się ilościowo po dużym pożarze wsi w 1951 roku. Pod koniec lat 50. rozpoczęto budowę Domu Ludowego, który w kolejnych latach był rozbudowywany.

Czy wiesz, że :

  • Na terenie Motycza Poduchownego znajduje się kapliczka powstała w drugiej połowie XIX wieku. Obiekt ten został wpisany do Gminnej Ewidencji Zabytków
  • Malowniczym i atrakcyjnym turystycznie elementem miejscowości jest jezioro usytuowane w centrum wsi.
  • Do dziś można znaleźć pozostałości po szańcach opisanych przez Henryka Sienkiewicza w „Potopie”.
  • Od 2011 roku organizowane jest „Święto Ryby”, które ma promować rekreację na tutejszym jeziorem oraz kuchni związanej z rybami.

Na podstawie:
Bożena Grobelska, Beata Wolak, Krzyże i kapliczki przydrożne w gminie Gorzyce, Gorzyce 2011.
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, tom VI, Warszawa 1885.
Janina Stadnik, O nazwach miejscowych w widłach Wisły i Sanu, Tarnobrzeskie Zeszyty Historyczne 1994, nr 8.